گیل خبر/ عماد واسع میثم تهیدست از آخرین نفرات از نسل فوتبالیستهایی که قرار بود حکم فشنگ هایی باشند که هیچگاه دیگر خشاب خالی، ما را از داشتن اسلحه درون دستمان نترساند، اما نشد. داستان در مورد این نشدن های فراوان بسیار است، بازیکنانی که باخط وخطوط آکادمی، فوتبال را فرا گرفتند، آن هم در زمانی که عشقشان توپ جمع کن شدن بود. از یک هفته تمرین در رده های پایه، تا توپ را درکنار زمین به بزرگترها به دستشان برسانند. تهیدست ها ازآن دست بازیکنانی هستند که همه آن معادلات پیرمردی را باید درباره شان به دست فراموشی سپرد، آنها از نسل روح و روان هستند، روحیه گرفتند و صبور بودن به پایشان، بچه هایی که خیلی هایشان غنچه نزده سوختند و خیلی هایشان دلشان را با گردی و لمس یک توپ در هر جایی سر خوش کردند. اما این نوشته ها، معمولا منظوری با خودش دارد، منظور هم چه کسی جز، آقای گزارشگر بازی با استقلال، کسی که خودش چوب خطش در گفتار و زبان هیچوقت نچرخیده اش، ضعفی برای اجرای گزارش است. کسی که اصرار دارد گلها را با ضعفهای پیرامونش به گردن این و آن بیندازد، آدمهای مجهول اما با شرح و حالی مشخص، آدمهایی که حیف اسمی از آنها برده شود.آدمهایی که تا قیام قیامت دست از خرد کردن، بزرگنمایی کردن، و آرزویی برای خط و خطوط دادن بر نخواهند داشت. همانها که هیچ معلوم نیست، از مجرای چه آزمونی ورود کردند، و غولک های عوام فریبانه شدند، آدمهایی که هنوز دارند اصرار می کنند تهیدست مسبب گل اول است، گل اول تقصیر اوست، اوباعث شد، گل اول رامی گویم، و همین طور ادامه می دهد، این آدمها را ما بزرگ می کنیم با رفتار، حرکات، من بمیرم و تو بمیری های بی جهت، همانهایی که روزی دوست دارند، توی کادر، خون آشام بودنشان را پنهان کنند. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.