اختصاصی گیل خبر/ سامان بدر: عدم مجوز نمایش «اگه بمیری» در تماشاخانه هامون رشت  با واکنش عوامل نمایش و بازتاب گسترده اش در رسانه های کشوری همراه بود و بسیاری حتی از آن به عنوان سلیقه های جزیره ای یاد کرده اند که از کنسرت تا تئاتر در سراسر کشور گسترده شده است. مسائلی که واکنش مدیران ارشاد و هیات نظارت بر بازبینی نمایش گیلان  را نیز به دنبال داشته است. (اینجا و اینجا بخوانید) فارغ از بحث محتوایی و فنی که ممکن است درست یا غلط باشد بعضی سخنان حاشیه ای یکی از اعضای شورای  نظارت بر نمایش گیلان در مورد مدیران تماشاخانه هامون نشان داد که آن ها در مجموع نسبت به حضور این افراد در تئاتر گیلان معترض هستند و به طور مشخص ممکن است  این حس متبادر شود که نسبت به مجوز این نمایش که در تهران نیز مجوز گرفته با نوع دیگری نگریسته اند. این اظهارات که « چرا تصدی سالنی به غیر گیلانی داده شد» عمق ناراحتی بعضی اهالی تئاتر گیلان را از افتتاح تماشاخانه هامون رشت نشان می دهد. تماشاخانه ای که در اولین روز کاری خودش نمایش گیلکی و تحسین شده ای مانند «خرس و خواستگاری» را روی صحنه برد و با «روبینسون و کروزو» علی رضا کوشک جلالی استفاده درست از لهجه و زبان گیلکی و مخاطب پذیر بودن آن را ادامه داد،  خیلی بد است که چنین درک بدی از سوی هنرمندان گیلانی تعریف شود  که چرا امثال حسن معجونی در تئاتر گیلان حضور دارند. مگر چنین قانونی می تواند وجود داشته باشد که متولیان تئاتر تنها از یک شهر باشند؟ آیا  در تهران اینگونه است؟ این قانون کجا است که به آن اشاره می شود؟ اگر بر فرض نیز چنین قانونی وجود دارد حتما از لحاظ قانونی درباره مدیریت سالن از نظر حقوقی اقدامات لازم صورت گرفته و این سخنان امر غلطی است. البته «اگه بمیری» اولین نمایشی نیست که در گیلان  عواملش نسبت به نگاه های غرض ورزانه جهت مجوز درست یا غلط اعتراض می کنند. همین چندی پیش بود که مجید کاظم زاده مژدهی با بیش از هفتاد اثر نمایشی در گیلان به ما گفته بود که در اینجا به جای کار شخصیت ما را رد می کنند یا مگر فرزند همین عضو هیات نظارت بعد از عدم حضور نمایشش در جشنواره تئاتر گیلان نگفت که داوران سلیقه ای عمل کردند. چگونه است که انتظار دارید کارگردانی از تهران نسبت به این امر اعتراض نکند و نگوید که نمایشش در تهران بدون مشکل اجرا شده است. درست یا غلط تماشاخانه هامون تا اینجا توانسته گام مهمی در جهت حمایت از تئاتر گیلان بردارد و همانطور که حسن معجونی بر آن تاکید کرده نگاهشان اندوختن سرمایه نیست و تا اینجا نیز این را به خوبی نشان داده است. چه بسیار هنرمندان دیگر گیلانی نیز هستند که از بابت بسیاری از بغض ها و غرض ورزی ها عطای کار در گیلان را به لقایش سپردند و حتی شنیده شده وقتی همین حسن معجونی از آن ها دعوت می کند که برگردند می گویند میلی به این کار ندارند. کوتاه سخن آن که تئاتر رشت با وجود سالن های نه چندان مناسب ولی با مخاطبی که جذب می کند و همچنین آثاری که به بیرون داده است تئاتری زنده و سرپا است. حیف است رشت را با آن بشناسند که در اینجا سلیقه ای عمل می شود که قطعا نمی توان مصداقش را عدم مجوز یک نمایش دانست. اما به نظر می رسد چنین اظهاراتی که چرا فلان شخص در اینجا حضور دارد مصداق سلیقه ای عمل کردن می تواند باشد.