باید به جرأت گفت که بازنشستگی آخر خط نیست یعنی باید زندگی کرد و با نشاط و امید فراوان زندگی را ادامه داد. امّا باید عنوان کرد و گفت که عملاً کسی بفکر رفاه بازنشستگان نیست. بازنشسته که یکی از مهره های بزرگی در سازندگی مرز و بوم بوده به یاد فراموشی سپرده شده است. بازنشستگان با دنیایی از غم و غصه و با چشمان خسته به بیرون نگاه می کنند و همچنا با دریایی از اندوه و آرزوهای بر باد رفته می اندیشند که چگونه عمر گرانبهای خود را در چند دهه گذشته با تلاش سپری کرده اند و در حال حاضر هم به جایی رسیده که دیگر نه یارای سخنرانی دارد و نه نوشتنی و حتی نه دید وسیع . یعنی همه این امتیازات خدادادی را در گردنه های دوران کاری خود به پای مردم عزیز و میهن خود گذاشت و بعد از سال های زیاد با پرداخت هزینه های سنگین حق بیمه دلش خوش بوده که بالاخره روزی به درجه بازنشستگی نایل می آید و زندگی راحتی خواهد داشت.

متأسفانه همین افراد در حال حاضر نزد خانواده خود خجالت زده هستند. چون در مناسبتهای مختلف مثل عید نوروز ،عروسی ها ،جشن تولد و .... سر شکسته هستند.

متأسفانه او را از کار افتاده می دانند در حالی که بازنشستگی آخر خط نیست. واقعاً این بی انصافی است. اگر خوب بیاندیشیم و محاسبه کنیم می بینیم که با حقوق ناچیز بازنشستگی باید فقیرانه زندگی کنند . بقول آن نویسنده مازنی که می گوید حقوق بازنشستگان را به پای لاک پشت بسته اند ولی هزینه های زندگی را به پای خرگوش. تو دیگر حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

یکی دیگر از بازنشستگان که نخواست اسمش برده شود می گفت آقا بنویسید که چرا دولت مردان نگاه خوبی بما ندارند؟ مگر ما ایرانی نیستیم ! چرا هیچگونه امکانات رفاهی و تفریحی و برنامه ریزی برای افزایش حقوق ما متناسب با تورم ندارند؟ چرا باید دوران بازنشستگی خود را در پارک ها سپری یا اینکه با پای پیاده خیابان ها را متر کنیم ؟ این اوضاع نابسامان در شرایطی است که ایران عزیز ما سرشار از ثروت است. منابع فراوانی داریم همه دنیا ما را ارباب می شناسند ولی متأسفانه باید در فقر روزگار بگذرانیم! چرا یاس و ناامیدی ما را محاصره کرده است؟! آیا زما آن نرسیده که به جای کلی گویی و شعار دادن به فکر رفاه درمانی باشند واز سخنرانی های تکراری و جلسات مشمئز کننده دوری کنند و به جای سخنان مبهم و بی ثمر چاره اندیشی شود؟! پیامبر اکرم(ص) فرمود: فرشی که به خانه روا است به مسجد حرام است . شما را به خدا به داد ما ایرانیان بازنشسته هم برسید.

جا دارد از دکتر نوبخت سخنگوی دولت هم انتقادی داشته باشیم که چرا به داد ما نمی رسد؟ وقتی گرانی بیداد می کند چگونه یک خانواده ایرانی باید با ماهی یک میلیون تومان روزگار بگذراند؟! آیا با حقوق قطره چکانی می توان در این شرایط سخت اقتصادی زندگی را اداره کرد؟