گیل خبر/ محمدحسین واحدی واعظ یکی از مهم ترین ارکان برنامه ریزی ومدیریت شهری به دلیل ارتباط مستقیم ومستمر وروزانه کاربران توسعه یعنی شهروندان با پروژه های اجرایی شهری نوع نگاه وچشم انداز ومدل های تصمیم گیری مدیران شهری در مورد انجام پروژه هایی است که اعتبار آن اغلب توسط شهروندان با عناوین مختلف تامین میگردد میباشد. انجام طرح ها وپروژه های شهری از دو منظرقابل تحلیل وتبیین است. یکی از منظر برنامه محوری است که دارای یک برنامه زمان بندی منظم واولویت بندی شده وعالمانه اجرای پروژه هاست ودر آن بنا به نیاز سنجی هوشمندانه اقدام به شروع طرح ها وپروژه های مختلفی میگردد ویا انجام پروژه ها صرفا از نگاه مسئله محور بوده به این معنا که در برابر حادث شدن هر مورد ومشکل ومعضل شهری به دنبال حل مسئله رفته وپروژه ها صرفادر برابر حل مسئله های موجود طراحی واجرایی میگرددو به دلیل شتابزدگی از کیفیت مناسبی برخوردار نبوده ودر قیمت تمام شده و برآیند کلی مطلوبیت مورد نظر هیچ گاه تامین نمیشود وموجبات ضرر وزیان به سرمایه مردم که به نوعی در امانت مسئولین شهری است میگردد.در انجام پروژه های شهری حتی در مدل انفعالی و مسئله محور هم در مقابل مسائل رخ داده شهری نیازمند روش والگوی تصمیم گیری مناسب وتجربه شده وعالمانه ومشورت پذیر هستیم تا از منابع محدود وکمیاب شهری بهترین راندمان وکارایی پدید آید. حال که به موضوعات وطرح های شهری انجام شده در چند سال اخیر دقت میکنیم ضمن مشاهده و بررسی بعضی از برنامه ها که در جای خود نقاط ضعف وقدرتی دارند به نظر میرسد که اولویت انجام پروژه ها بیشتر بر مبنای مولفه کالبدی وروبنایی وظاهری توسعه انجام شده است وبه موضوعات وابعاد دیگر توسعه از جمله شاخص های اقتصادی وسرمایه گذاری با بازدهی مناسب وپایدار ومحیطی_اکولوژیکی واجتماعی وفرهنگی توجه کافی نگردیده است واگر بعضابه موارد فرهنگی پرداخته شده بسیار سطحی وغیر مستمر و از هم گسیخته وناهمگن وغیر بومی بوده که موجب انتقاد های فراوان وجدی صاحبنظران فرهنگی واجتماعی گردید و با فرهنگ اصیل مردم این دیار سازگاری نداشت وبه همین علت هم به فراموشی سپرده شده است. وقتی شهرمان با مسائل زیست محیطی مانند موضوع پسماندها وزباله شهری مواجه بوده وشیرابه های زباله دفنی باعث نفوذ الودگی به رود خانه ها وتهدید سلامت آب کشاورزی و منابع غذایی ما چه در دریا وچه در جلگه ومزارع کشاورزی میگردد آیا اولویت با اجرای مسایل رو بنایی مانند پیاده راه شهری و یا جایگزینی سنگ فرش های جدید با سنگ فرشهای قدیمی اما هنوز کاربردی پیاده رو های شهرمان است ؟ آیا این نوع هزینه کرد بااقتصاد مقاومتی وروحیه جهادی مورد ادعای دوستان هم خوانی دارد.آیا به اندازه ای که برای احداث وافتتاح چند پارک کوچک که در جای خود هم مفید است به موضوع ایجاد ماندگاری مسافران وتوریست در شهرمان جهت ایجاد شرایط اقتصادی بهتر ورونق کسب وکار شهروندان همت کرده ایم. یا با انجام بدون مطالعه دقیق وغیر تطبیقی با نوع ومدل خاص شهر رشت اقدام به خط ویژه اتوبوس تند رو از میدان گیل به مرکز شهر با راندمان بسیار کم نموده ایم که مدتهامورد مناقشه گردیدوموجب هدر رفت توان مدیریتی مدیران شد که ضرورتی بر اجرای آن نبود یا در اولویت مشکلات شهری قرار نداشت. آیا به جای درگیری وتغییر مداوم مدیران شهری که ثبات مدیریتی انها یکی از مولفه های توسعه نهادی ومدیریتی است نمیتوانستیم به موضوعات ساماندهی دستفروشان بپردازیم و با ایجاد اشتغال پایدار کمی از درد ورنج این عزیزان وخانواده شان بکاهیم یا به قیمت از دست رفتن کرامت انسانی پرسنل زحمتکش وخدماتی شهرداری که با حداقل حقوق سرمیکنند با عدم توجه کافی به ایشان وحقوقشان به توسعه پریشان شهر پرداختیم. اگر از شهر وفضای تحت مدیریت خود شناخت کافی داشتیم وبه شهر مانند یک موجود زنده توجه میکردیم وبه روابط فضایی پدیده های شهری وخصوصیات متفاوت مکانی جهت اجرا وپذیرش وکارایی وموثر بودن پروژه ها واقف بودیم هر برنامه وطرحی را که در مکانی مشاهده میکردیم بدون مطالعه وتطبیق با محیط شهرمان اجرایی نمیکردیم بلکه ابتدا منافع ومعایب انرا بررسی ودر صورت سازگاری ومطلوبیت قابل قبول با شهرمان دستور به اجرای پروژه میدادیم. به حل مشکلات زمین های نسقی حاشیه شهر میپرداختیم وراه حلی برای این عزیزان پیشنهاد میکردیم.مدیریت شهرداری باید در برابر شهروندان پاسخگو باشند و شفاف بگوید بر اساس کدام مدل علمی از میان گزینه های مختلف پروژه ایی و باکدام معیار وشاخص به انتخاب وآغاز پروژه ها اقدام کرده است آیا اولویتهای شهری ومعضلات رابررسی وبر اساس آن اقدام کرده یا براساس معیار های کاملا شخصی وسلیقه ای عمل نموده است.بین اقدامات غیر عالمانه وشخصی که گاها به نام عملیات جهادی هزینه وتبلیغ  میشود با عملیات به معنای واقعی جهادی واسلامی وصادقانه که کاملا عقلانی است و خداوند را ناظر بر اعمال ونیات فرد در همه لحظات میداند خیلی تفاوت است. ما باید بدانیم که اولا منابع شهری امانتی است نزد ماوباید با تصمیمات اصولی ومشورت با نخبگان علمی شهرمان به بهترین و کارا ترین روش هزینه کرد بپردازیم ودر نهایت دقت کافی داشته باشیم که عمر مدیریت ها محدود بوده وآنچه باقی میماند خدمت بی منت وخالصانه به مردم با محک واولویت منافع جمعی است.اگر در گفتار وعمل پایبند به این اصول باشیم از نتیجه کار وسرانجام آن نگران نیستیم که با نیت خیرخواهی برای بندگان خدا کارها آسان خواهد شد. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.