در این نشست که با حضور مهرداد مهدی، آسو کهزادی و مصطفی بیاتی همراه بود، قطعات مختلفی نواخته شد و گروه والس تهران، از چگونگی ورودشان به این عرصه سخن گفتند. مهرداد مهدی با بیان اینکه اولین مواجهه اش با موسیقی، ارگ بوده است، گفت: «پیانو زدن را یاد گرفتم و چون در معرض علم موسیقی نبودم و کتاب و مدرس نداشتم، از تشنگی و اشتیاقم آموختم. و در حقیقت این بی پولی بود که باعث شد به موسیقی شهری روی بیاورم و آکاردئون بنوازم.» او ادامه داد: «از آنجا که پول نداشتم و بدون پول نمی توانستم درس بخوانم، مجبور شدم که گوشه خیابان، دی وی دی بفروشم اما بعد از مدتی بازداشت شدم و همانجا که فیلم می فروختم، شروع کردم به نواختن آکاردئون.» مهدی افزود: «اتفاقات زیادی در مدتی که در خیابان می نواختم افتاد. آدم های زیادی مبهوت شدند و یک بار هم یک کارگردان تئاتر خواست که در نمایشش آکاردئون بزنم. به این ترتیب پایم به دانشکده هنرهای زیبا باز شد و سه دوره، دوره بازیگری را گذراندم و بعد هم یاد گرفتم که خودرسانش گر باشم.» این نوازنده در بخش دیگری از سخنانش گفت: «محبت و انرژی مثبتی که همواره از مردم دریافت کردم، باعث شد ادامه دهم و بیشتر و بهتر بنوازم. یادم هست که خانمی که کارمند آژانس هواپیمایی بود، هر روز برایم لقمه ای نان و پنیر و سبزی درست می کرد و در جعبه سازم می گذاشت و من نمی توانستم یک روز سر کار نروم و آکاردئون نزنم. یا مثلا حوالی ساعت ۱۲،۱۱ ظهر، مادرانی بودند که دنبال بچه های شان می آمدند تا آنها را به خانه ببرند، می آمدند و کنارم می نشستند و برایم خاطره می گفتند و من هم برایشان آهنگ می زدم. خیلی های شان برایم غذا یا ناهار می آورند، حتی یک بار در میانه همین آهنگ زدن ها کارمندان شهرداری به من پول دادند و همه اینها، مرا به تمرین بیشتر تشویق می کرد. هرچند که تقریبا تمام ارگان های کشور هم با من دعوا کردند اما حالا اجازه می دهند که ساز بزنم.» آسو کهزادی، آهنگساز و نوازنده ویولون که در این نشست حضور داشت، در سخنان گفت: «دفعه اولی که در خیابان ساز زدم، شب قبل از تحویل سال بود و خیلی استرس داشتم و حتی دو سه آهنگ اول را خیلی خیلی بد زدم اما دفعات بعد، راحت تر بود.» او که در ایران و هلند تحصیل کرده است، درباره انگیزه هایش برای آهنگ زدن در خیابان گفت: «اولین انگیزه ام این بود که برای مردم، موسیقی خوبی اجرا کنم، انگیزه دومم این بود که بتوانیم به عنوان یک گروه در کنار همدیگر رشد کنیم و دلیل سوم هم این بود که دوست داشتم غیر از ساز تمرین کردن، انسانیت و آدم بودن را هم تجربه کنم و درواقع به نوعی، عکس العمل مردم برایم جالب بوده است.» کهزادی افزود: «اینکه مردم با شنیدن یک قطعه آهنگ شاد شوند، اینکه به شما گل بدهند و از شما تشکر کنند، تجربیات نابی است که با کنسرت در سالن های شهر به دست نمی آورید.» او همچنین گفت: «مسلما ساز زدن به عنوان یک زن در کنار خیابان سخت تر است و شاهد نگاه های ملالت بار هم بوده ام اما در مجموع معتقدم که فیدبک های خوبی که به من رسیده، بیشتر از نگاه های منفی و بد بوده است. به علاوه فکر می کنم اگر آنها که این نوع موسیقی را دوست ندارند، از این جنبه به موضوع نگاه کنند که این نوع موسیقی باعث بالا رفتن فرهنگ و هنر جامعه می شود، می توانند راحت تر و با اغماض از کنار این مساله رد شوند.» مهد در پایان با اشاره به اینکه دومین آلبوم گروه والس تهران، لاجوردی نام دارد، گفت: «ما به انجام رسیدن این آلبوم را مدیون آقای علی صمدپور هستیم که مدیر هنری مدرسه منظومه خرد هستند.»