اختصاصی گیل خبر/ پریسا عموئی:مسئولین بی کفایت ،مدیران ناکارآمد ، آقای x بی سواد ؛این ها نمونه واژه هایی هستند که از عموم مردم پس از مواجه با هر بحرانی می شنویم ،آنگاه برخی با دلایل قانع کننده ای شما را توجیه خواهند کرد و دسته ای دیگر که تنها برای تخلیه روانی خویش این عبارات را به کار برده اند از پاسخ می مانند ! در روزهایی که مردم خوزستان جرعه جرعه خاک می بلعند و بخش عظیم حجم ریه هایشان از خاک پر شده و در گوشه های دیگر از ایران خانه ها و کاشانه ها به زیر آب رفته اند،مردم رشت با برفی که زمزمه آهنگ ورودش ،هشدار برف ۸۳ بود روبرو شدند و از آن جایی که ترس از ناکارآمدی مدیران و تجربه سالهای پیش در وجودشان رخنه کرده بود ،پیش از بارش اولین دانه های برف ،صف های طویل نان و هجوم به فروشگاه های موادغذایی در سطح شهر دیده می شد . از همان ساعت های اولیه و حتی شب قبل از آغاز بارش برف، عکس هایی از تشکیل جلسه های متعدد و بازدید از مراکز و اداره ها با حضور مسئولان رده بالای شهر و استان در کانال ها و وب سایت های خبری دست به دست می شد ،گویا اینبار نمیخواستند شرمنده مردمان یک شهر شوند و کار به کمپین های عذرخواهی و نامه نگاری ها برسد و اگر منصفانه نگاه کنیم در برف اخیر نسبت به برف چند هفته گذشته شاهد عملکرد بهتری بوده ایم . ناگفته نماند که عوامل زحمتکش شهرداری و بخش های خدمات رسان و امدادی بدون حضور هیچ خبرنگار و عکاسی ،حتی هنگام بارش برف، سوز و سرمای طاقت فرسای زمستانی را به جان خریده بودند و در حال خدمت شبانه روزی و بازگشایی مسیر تردد اصلی بودند. درحالی که عده ای در منزلهایشان مشغول استراحت بودند ؛گروهی از رشتوندان فعال محیط زیست در سطح شهر حضور داشتند و بیش از آنکه به خود فکر کنند به یاری موجودات بی پناهی شتافتند که درمیان برف ها و یخ ها به دنبال غذا بودند . پیش از آغاز بارش برف ،پوستری با عنوان «شهروند مسئولیت پذیر باشیم» در شبکه های اجتماعی منتشر شد که مردم را به یک حرکت اجتماعی و همکاری با سازمان ها و نهادها دعوت می کرد و به آنها مسئولیت اجتماعیشان را متذکر میشد .در روز دوم برف از برخی کوچه های شهر که می گذشتم همیاری و همدلی همسایگان و اهالی محل برای برف روبی و بازگشایی کوچه های فرعی را دیدم که بسیار ستودنی بود ومی توان گفت این رشتوندان به درک اجتماعی رسیده بودند اما از طرفی شهروندانی بودند که توقعات نابیجا داشتند؛ بیل و پارویی به دست نگرفتند و حتی جلوی منازل خود را برف روبی نکردند و با این حال فقط لب به شکایت از زمین و زمان گشودند . چرا در جامعه ما مسئولیت پذیری سقوط کرده و همه رفتارها به سمت فردگرایی سوق پیدا کرده و از همکاری با یکدیگر برای حل مشکلات گریزانیم و هنگام بروز حوادث و بحران ها یا غر می زنیم و یا سلفی میگیریم ؟! آیا بهتر نیست همانطور که به دیگران جوالدوز میزنیم یک سوزنی هم به خود بزنیم ؟