اختصاصی گیل خبر/ سامان بدر: «من نمیرم شما باید برین» این پیام محمد مایلی کهن به تماشاگرانی بود که با شعار بی غیرت به سرمربی تیم دوم جدول توهین می کردند. عمق انحطاط در ورزشگاه های ما این است که عده ای لیدر برای تیم تصمیم می گیرند. روزی با مشت به سرمربی پرسپولیس حمله می کنند و روزی دیگر به مربی انگ بی غیرتی می زنند که همه از گرفتن تیمش سرباز زده بودند و او با همه بضاعت توانست تیم را در صدر نگه دارد. حتی اگر از مسابقاتش کسی لذت نبرد، کسی نمی تواند چنین واکنشی را قابل قبول بداند و مشخص است که دست هایی پشت پرده برای زمین زدن سرمربی ملوان در کار است. مایلی کهن هرچند یک انزلی چی محسوب می شود اما گوئی یک غریبه برای شهر محسوب می شود که هنوز در اواسط فصل خواستار رفتنش می شوند. چون ظاهرا با پیشینیان فرق می کند که بار اصلی حمایتشان را عده ای در سکوها انجام می دادند و برای خود جایگاه پادشاهی درست کرده بودند. هرچند مایلی کهن هنوز می گوید که راسخ در جای خود ایستاده است ، اما مشخص است که این وضعیت چندان دوامی نخواهد داشت. او شاید برای اصلاح وضعیت ورزشگاه ها زیادی اغراق می کند؛ . شاید اخلاق گرایی در این فوتبال امکان پذیر نمی باشد و حتی این کارها  ریزش هواداران را نیز به دنبال داشته باشد  اما هرچه است نمی توان او را به این دلیل که در مقابل چنین جماعتی که خود را مارمولک و سوسک می خوانند ایستاده است  ستایش نکرد. حتی اگر بعضی از آن به عنوان نمایش و فیلم یاد کنند. واقعیت این است ملوان در صدر جدول قرار گرفته و اگر چنین نیز نبود بازهم دلیلی برای حمله به یک مربی نیست. این امر نشان دهنده این است که عده ای کاسبکار حضور دارند که حتی تیم محبوب خود را به محلی برای منافع شخصی خود در آورده اند و از آن سوء استفاده می کنند. این اعتراضات با جنس اعتراضات هواداران رئال مادرید به رونالدو و یا اعتراض هواداران آرسنال به آرسن ونگر متفاوت است، چون نیرویی فارغ از منافع عمومی اعتراض علیه سرمربی باشگاه را سازماندهی می کند و هواداری به مثابه باشگاهداری تغییر مسیر می دهد. شاید خیلی ها مایلی کهن را به دلیل عدم حضور مازیار زارع، جلال رافخایی، پژمان نوری سرزنش کننند، او می توانست با حضور آن ها ملوان را برای صعود آماده تر کند. اما اکنون ملوان در همین لیگ دسته اول جوانانی چون حسین شنانی، پوریا غلامی، حسین قنبری،صائب محبی، صادق صادقی و مهیار زحمتکش را معرفی کرده است . این که امثال مهیار زحمتکش با از دست دادن پنالتی زحمت های این تیم را برای صعود بیشتر می کنند اهمیتی ندارد مهم این است که پوست اندازی نسلی که مدت ها بود برای گرفتن نتیجه در تیم با استعدادی همچون ملوان گم شده بود و تنها به حضور سربازان رایگان و بازیکنان پابه سن گذاشته بسنده شده بود دوباره شروع شده است، در مقابل  تیمی مثل خونه به خونه   با همین بازیکنان ملوان  و با بازیکنان دیگر اکنون کجای جدول ایستاده است؟ این نشان دهنده این است که ملوان در مسیر درستی قرار دارد. مایلی کهن اگر همین تحول را برای ملوان ایجاد کرده جای تقدیر دارد نه آن که عده ای «مارمولک» پیدا شوند و او را مورد توهین قرار دهند. پس این حرف درست است که جای او آن عده باید بروند. هرچند بعید است که در فوتبال ما چنین اتفاقی رخ دهد.