به گزارش گیل خبر، «سونا» زنی بود که در زندگی سختی های زیادی متحمل شده و در چروک های صورتش می شد رد مصائب و گرفتاری های زیادی را دید. آمده بود تا یک بار و برای همیشه قید زندگی مشترک با همسر معتادش را بزند، چرا که حالا دستش به خون یک زندانی هم آلوده شده بود. در گوشه ای از راهروی مجتمع قضایی نشسته و در سکوت خود منتظر بود تا وقت رسیدگی به دادخواستش برسد. چشم هایش عادت به گریه نداشت، بیشتر اهل تلاش بود و همواره سعی می کرد ستون زندگی مشترک باشد. اما حالا انگار دیگر توانش را از دست داده بود و احساس می کرد آشیانه شان روی فرزندانش دارد آوار می شود. او کارگر یک تولیدی بود. لباس های مشکی بر تن داشت، انگار که مرگ آرزوهایش را به چشم دیده باشد. با این حال در دلش نقشه می کشید از میان ویرانه ها زندگی تازه ای برای خود، بچه ها و حتی داماد جدیدشان بسازد. ازدحام مراجعان شعبه 244 مجتمع قضایی صدر مانع از آن نبود که به گذشته اش فکر نکند. 27 سال، زمان کمی برایش نبود و حالا دیگر می خواست از نو آغاز کند. کاغذهای زیر دستش را مرتب کرد و شروع به نوشتن کرد. من «سونا» در یک روز بهاری سال 1343 در بندر ترکمن به دنیا آمدم. پدرم فرش فروش مهاجری بود که سر از ترکمن صحرا درآورده بود. کودکی ام به شنیدن صدای مرغ های ماهیخوار و تماشای شبدرهای سبز گذشت. نوجوانی ام به شور زندگی و شباب جوانی ام به لباس های رنگارنگ محلی می ماند. به خاطر زیبایی خدادادی و ثروت پدری خواستگاران زیادی داشتم تا اینکه سال آخر دبیرستان به خواستگاری پسری رشید و ورزشکار در همسایگی مان «بله» گفتم. اما هنوز یک ماه از نامزدی ما نگذشته بود که شوهرخواهر بیکارم زیر پایش نشست و نظر نامزدم را عوض کرد. او رفت و هرگز بازنگشت. شایعه ها هم کار خودش را کرد و دیگر کسی خواهان یک دختر نامزد کرده در شهر کوچک ما نبود. با این حال دیپلمم را گرفتم و تا 24 سالگی سرم به خانواده گرم بود تا اینکه سر و کله «منصور» پیدا شد. سال 68 و در اوج جنگ تهرانی های زیادی به شهر ما می آمدند. خانواده شوهر خواهرم هم گاهی می آمدند و چند روزی می ماندند. منصور را نخستین بار در روزهای بمباران شهرها دیدم. پسری با چهره­ ای معمولی و قدی متوسط. اما خوش سر و زبان بود و به خانواده ما هم خیلی احترام می گذاشت. حضور منصور و خانواده اش که زیاد شد حرف خواستگاری پیش آمد و نشستیم پای سفره عقد. این بار شوهرخواهرم موش ندواند و با خواهرم شدم «جاری». بعدها فهمیدم شوهر خواهرم مرا برای برادرش زیر سر داشته و رأی نامزد قبلی ام را برای همین زده است. یک ماه بعد از جنگ آمدیم جنوب تهران و در خانه مادرشوهرم ساکن شدیم. منصور شغل ثابتی نداشت و بیشتر با وانت اش کار می کرد. هر چه سعی کردم دستش را به جایی بند کنم نشد. شوهرم اهل صبح بیداری و کار دائمی نبود و دلش می خواست یک شبه راه صد ساله را برود. سیگار می کشید و بیشتر وقتش را هم با دوستانش می گذراند. یک سال بعد دخترمان «سحر» به دنیا آمد و مشکلات مالی ما هم بیشتر شد. با این حال خرجی مان را مادرشوهرم از مستمری شوهر مرحومش می داد. سحر یک سال و نیمه بود که فهمیدم منصور تریاک می خورَد. او خیلی قلدرمآب بود و کافی بود یک نعره بکشد، تا هفت خانه آنطرف تر هم خبردار شوند. در چنین شرایطی نمی توانستم زندگی ام را ترک کنم و به خانه پدرم برگردم. پس سعی کردم با زبان خوش راضی اش کنم تریاک مصرف نکند و سیگار کشیدن را ترک کند. اما بهانه آورد که به خاطر کمردردش مواد بالا می اندازد. چند ماه بعد متوجه شدم هنوز مصرف می کند. رفتم سراغ بزرگ ترهای فامیل، اما نتیجه این شد که با همه قطع رابطه کرد. شوهر خواهرم هم کاری برایم نکرد و گفت خودشان از دست منصور خسته شده اند. من مانده بودم و مردی که داشت معتاد می شد. سعی کردم هر چه می خواهد فراهم کنم و با محبت او را به زندگی برگردانم. اما انگار که شیطان در جلدش فرورفته باشد باز هم تا چشمم را دور می دید، خمار می رفت و نشئه برمی گشت. کم کم از مادرش پول می گرفت. طلاهای مرا هم بر می داشت و گاهی اوقات وسایل خانه گم می شد. مادرش بالاخره از غصه پسرش دق کرد و مرد. بعد از مراسم چهلم، خواهر و برادرش بلافاصله آمدند و خانه را فروختند. سهم ما را هم گذاشتند کف دست منصور. تا بفهمم چقدر سهم الارث گرفته نصفش دود شده و پای بدهی رفته بود. با اندک پول باقی مانده از ارثیه مان یک خانه در همان حوالی مولوی گرفتیم و نشستیم. در این اوضاع و احوال دختر دوم ما هم به دنیا آمــــــــــــد. نه پس اندازی داشتیم و نه کسی که کمـــــــــــــــکمان کند. منصـــــــــــــور هم گم و گور شده بود. نمی توانستم از پس هزینه های زندگی خودم و بچه ها برآیم. بنابراین وسایل و جهیزیه ام را در انباری صاحبخانه گذاشتم و با بچه ها برگشتم بندر ترکمن. منصور گاهی می آمد و به ما سری می زد، اما دریغ از یک ریال کمک. پدرم خرجمان را می داد و خدا را شکر می کردم هنوز سایه مردی بالای سرم هست. اما من نمی توانستم زیر نگاه خواهر و برادرهایم، با بچه هایم بخورم و بخوابم. دلم می خواست کار کنم و روی پای خودم بایستم ، اما پدرم راضی به کار کردنم نبود. مدتی بعد با کمک یکی از آشنایان به سمنان رفتیم و توانستم در یک کارگاه تولیدی کاری پیدا کنم. یک خانه هم اجاره کردم ماهی 50 هزار تومان که سر تا سرش خالی بود. حتی یک فرش نداشتم وسط اتاق بیندازم. قبل از آن به تهران برگشتم و دیدم صاحبخانه ام کوچ کرده و به نظر آباد رفته. پرسان پرسان پیدایش کردم و سراغ اثاثیه و جهیزیه ام را گرفتم، اما او گفت چون دو سال گذشته و دسترسی به من نداشته، همه چیز را به نیازمندان اهدا کرده است. در آن خانه چیزی نداشتیم جز یک گاز پیک نیک، چند متر موکت و چند دست لباس و رختخواب. یک سال آنجا بودم که دوباره منصور آمد. می گفت ترک کرده و می خواهد از نو شروع کند. اما دروغ می گفت، او همچنان مواد مصرف می کرد، ولی حداقل باعث دلگرمی بود و کسی مزاحم­مان نمی شد. تا اینکه یک شب گفت: «می روم تهران، یک بار درست و حسابی بهم خورده». رفت و دیگر برنگشت. در همین اوضاع پسرمان هم به دنیا آمد و نتوانستم سر کار بروم. هزینه زندگی مان سر به فلک گذاشته بود و کسی هم نبود کمک کند. به ناچار آن خانه را پس دادم و یک اتاق کوچک با 18 هزار تومان اجاره کردم، در عین حال دوباره در یک تولیدی دیگر مشغول کار شدم.دخترها به مدرسه می رفتند و نوبتی برادر کوچکشان را نگهداری می کردند، تازه داشتیم جا می افتادیم که منصور دوباره آمد. گفت به خاطر همراه داشتن مواد زندان بوده و تازه آزاد شده، ماشین را هم بابت جریمه هزینه کرده بود. با صاحبکارم صحبت کردم که به عنوان مسئول خرید شروع به کار کند، اما پس از مشغول شدن خیلی زود مبلغی پول بالا کشید و گم و گور شد. من را هم بیرون کردند و دوباره بیکار شدم. شش، هفت ماهی گذشت که رفتم دنبال منصور، اما خبر دادند که به جرم پوشیدن لباس پلیس و اخاذی با یک اسلحه پلاستیکی دستگیرش کرده اند. چند ماهی زندان بود تا اینکه وام گرفتم، جریمه اش را دادم و از زندان بیرونش آوردم. به دست و پای منصور افتادم و قسمش دادم دیگر بچسبد به زندگی و خانواده اش.منصور هم گفت سرش به سنگ خورده و قول داد سر کار برود. با یک آشنای خیرخواه صحبت کردم و قرار شد به عنوان سرایدار در یک کارخانه چوب بری کار کنیم. رفتیم وسط یک بیابان بی آب و علف و در اتاق سرایداری کوچکی مستقر شدیم. یک ماهی آنجا بودیم تا یک کار سرایداری دیگر پیدا کردیم که به ما خانه هم می دادند. به خاطر اینکه بچه ها نمی توانستند مدرسه بروند، مجبور بودم خودم به آنها درس بدهم و چند وقت یکبار ببرم در شهر امتحان بدهند. درآمدمان هم خوب بود و هزینه اجاره هم نداشتیم. اما منصور آنجا هم مواد کشید و ما را بیرون کردند. با آنکه دلم نمی خواست پیش خانواده و پدرم دستم را دراز کنم، ناچار شدم بچه ها را بردارم و برگردم بندر ترکمن. منصور هم به تهران رفت و دیگر آفتابی نشد. در آن روزها پدرم پیشنهاد داد از شوهرم طلاق بگیرم، اما به خاطر بچه هایم نمی توانستم چنین کاری کنم. وقتی دیدم پدرم اصرار می کند جدا شویم، به غرورم برخورد و با بچه ها رفتیم در یک مسافرخانه زندگی مان را ادامه دادیم. دلم می خواست منصور برگردد و خوب شود. ترک کند و با هم یک خانواده خوب تشکیل بدهیم. اما هزینه مسافرخانه زیاد بود و در شهرمان هم کاری برایم نبود. درنتیجه به تهران برگشتیم و در جوادیه یک خانه کوچک اجاره کردم. در آن شرایط نمی توانستم تمام وقت سر کار باشم و سعی کردم با کار بسته بندی و این نوع کارها خرجمان را درآورم. دیگر دخترم بزرگ شده بود و توانسته بود دیپلم بگیرد. بچه ها بزرگتر شده بودند و می توانستند از عهده کارها برآیند. دوباره یک کار خوب در تولیدی لباس پیدا کردم و دخترم هم توانست در یک آژانس هواپیمایی مشغول به کار شود. تا چند سال از منصور خبری نبود، اما دورادور خبردار می شدم که همه نوع موادی از «هروئین» تا «شیشه» و «کراک» می کشد و کارش به کارتن خوابی زیر پل ها کشیده شده. امسال هم شنیدم برای پنجمین بار به خاطر موادفروشی به زندان افتاده. دلم می خواست می توانستم در کمپ یا بیمارستانی بستری اش می کردم، اما دیگر طاقتم تمام شده و تصمیم به طلاق گرفتم.از فروردین امسال دنبال کارهای طلاق بودم که خبردار شدم؛ منصور به خاطر مشارکت در قتل یک زندانی محکوم شده و حداقل ده، پانزده سالی در زندان خواهد ماند. آن طور که مسئولان زندان گفته اند منصور و چند زندانی دیگر که تلاش می کرده اند مواد بلعیده شده یک زندانی از مرخصی برگشته را از بدنش خارج کنند، ناخواسته موجب مرگ او شده اند. حالا فکر می کنم دیگر راه برگشتی برای شوهرم باقی نمانده است. حالا دیگر باید به فکر دخترم باشم که قرار است بزودی با یک مهندس عمران پای سفره عقد بنشیند. باید به فکر آینده دختر دیگرم باشم که دلش می خواهد پزشک شود و به فکر پسر کوچکم باشم که آرزو دارد یک ورزشکار موفق و قهرمان المپیک باشد. اما برای خودم آرزویی ندارم جز موفقیت بچه هایم.«سونا» به اینجای داستان زندگی اش رسیده بود که دخترش سحر و دامادش با فرم های داوری در دست از راه رسیدند. سحر سلام داد و مادرش را بغل کرد. هر سه روی نیمکت دادگاه نشستند تا منشی شعبه 244 آنها را صدا بزند. در این فاصله سحر نگاهی به دستنوشته های مادرش انداخت و به علامت سؤال سرش را تکان داد. مادرش دست دختر را فشرد و گفت:«داشتم داستان زندگی ام را می نوشتم، شاید به کار کسی بیاید.» رکنا