مهمترین مسئله فرهنگی در جامعه بشری مسئله عدالت، اخلاق گرایی، قانون مداری و حفظ حرمت انسان با هر عقیده و بیانی است. کسانی که مدعی فرهنگ هستند باید بدانند که توجه به افکار عمومی، آزادی بیان و ارداه عمومی از اصول اولیه کارهای فرهنگی است. اگر به شرایط واقعی فرهنگ توجه کافی بشود قطعا در مرحله بعدی مردم جامعه مشتاق می شوند که همه نرم های مربوط به حجاب و ظواهر جامعه را رعایت بکنند. مسئولان و مدیران کشور باید در متن جامعه الویت خود را عدالت، اخلاق و حفظ کرامت انسان بدانند. تلاش کنند که در تمام مراحل به اصولی پایبند باشند. در این صورت است که شهروندان می توانند به صحبت های آنها اعتماد کنند. در حالیکه اگر مدیران یک جامعه اعتماد و رضایت مردم به خود را از دست بدهد حرف زدن و یا گفتن درباره امر به معروف و نهی از منکر کارگر نخواهد بود. اگر بزرگان کشور اعتماد مردم را در حوزه اخلاق، اقتصاد و... از دست بدهند دیگر نباید توقعی داشت که مردم رفتار و حجاب خود را مطابق میل این مسئولان بکند. از طرفی ما نباید مسئله فرهنگ را منحصر در لباس و کیفیت آن بدانیم. حجاب فروع زندگی اجتماعی است. باطن زندگی اجتماعی و فرهنگی قانون است. چرا این همه به ظواهر تاکید می شود و به همان اندازه از اصل غفلت می شود؟ وقتی مدیری می خواهد یک مسئله را نهادینه کند باید از راه علمی و کارشناسی و درست گذر کند. راه درست در جلب اعتماد مردم است. در اخلاقیات است. البته کسی هم که امر به معروف و نهی از منکر می کند باید اصول اولیه امر و نهی را بداند. اجبار و اکراه در هیچ کاری کارساز نیست. ما نباید جلوتر از شرع حرکت کنیم. باید درباره مسائل اجتماعی به نظرات کارشناسان حوزه علوم اجتماعی، روان شناسی، جامعه شناسی و... اهمیت بدهیم. باید سیاست ها و برنامه های 50 سال اخیر ایران مورد ارزیابی و نقد و بررسی قرار بگیرد تا ببینیم که در چه جاهایی این سیاست ها جواب داده و موفقیت آمیز بوده و در چه جاهایی با شکست مواجه شده است. ما نباید مسائل روز را با تئوری قدیم طرح کنیم. تئوری های قدیم پاسخگوی نیاز روز جامعه نیست و سرنوشتی جز شکست نخواهد داشت. گروه های فشار و همه مسئولان نظام باید نصیحت حضرت امام را در نظر داشته باشند که فرمودند در مورد مسائل شرعی در استنباط و در مقام اجرا و تصمیم گیری باید زمان و مکان را در نظر گرفت. مگر می شود در برابر دنیای امروز که دنیای ارتباطات و اطلاعات جهانی است پاسخی برای نیاز این جوان نداشت. برای نیاز جوان فکر نکرد و شرایط را با 10 یا 20 سال قبل مقایسه کرد. حالا چه برسد به اینکه شرایط را چند صد سال پیش مقایسه کنیم و با الگوی فکری ان زمان مسائل روز را حل کنیم. در نهایت اینکه شرط و لازمه امر به معروف و نهی از منکر تاثیر است. نباید طوری امر به معروف کرد که جوان لجاجت کند، مقاومت کند و خدای نکرده در اصل اعتقاد تردید کند. مگر اجبار و اکراه در این چند سال چه تاثیری مثبت و موفقیت آمیزی داشته که دوباره بخواهیم برای انجام قانون امر به معروف به خیابان ها بیاییم. به هر حال اجبار و اکراه هرگز پاسخ مناسبی برای مسائل اجتماعی نبوده و نیست وگاه باعث بدتر شدن شرایط هم شده است. حسین انصاری راد نماینده مجلس ششم منبع : تدبیرخبر