منیژه حکمت تهیه کننده فیلم سینمایی «شهر موش ها 2» در شرایطی رویکردهای تازه ای در پیش گرفته تا فروش این فیلم افزایش یابد و بخشی از هزینه چند میلیاردی تولید این اثر بازگردد که با ابتکارهای تازه اقتصادی شکل گرفته با این اکران مخالف جدی و رسانه ای شکل گرفته اما آیا این ابتکار منحصر به «شهر موش ها 2» است؟ به گزارش گیل خبر ، «شهر موشها 2» به لحاظ ساختاری و تکنیکی با «شهر موشها 1» متفاوت است و در این فیلم تلاش شده که یک صنعت تعریف شود و به همین دلیل پروسه تولیدش با همکاری 2 هزار نفر، بیش از سه سال به طول انجامیده و طبق گفته سازندگانش بیش از 7 میلیارد تومان هزینه تولید داشته که با این اوصاف گران ترین عروسکی تاریخ سینما و یکی از ده فیلم گرانقیمت تاریخ سینما است. با توجه به آنکه پخش کننده اصلی فیلم علی سرتیپی است و در واقع پخش کننده جزوی از مجموعه تهیه کننده این فیلم محسوب می شود، شاید در گیشه سود بیشتری برای سرمایه گذاران باقی بماند اما در مجموع، کف فروش برای بازگشت سرمایه گذاری هفت میلیاردی، 15 میلیارد تومان است که چنین رقمی طبیعتاً بسیار بالا و در تاریخ سینمای ایران بی سابقه است و در صورت وقوع، رکوردی بی نظیر برای مرضیه برومند کارگردان این اثر محسوب می شود. با این اوصاف طبیعی است که شهر موش ها در پی شیوه های تازه ای برای جذب مخاطب باشد، چرا که با شرایط کنونی نیاز به بیش از چهار میلیون میلیون (با در نظر گرفتن نوسان قیمت بلیت) تماشاچی دارد و این حجم تماشاچی نیز با روش های معمول به مقابل گیشه های سینماها نخواهند آمد. با این اوصاف دور از انتظار نبود که شاهد ابتکارهای اقتصادی تازه ای برای جذب این حجم عظیم از تماشاچی ها باشیم. سازندگان «شهر موشها 2»، مخاطبان این فیلم را همچون «شهر موشها 1» و مشابه «کلاه قرمزی»، بیش از گروه کودک در نظر گرفتند و تلاش کردند دیالوگ هایی بنویسند و حتی عروسک ها را به گونه ای بازطراحی کنند که نسل اول و دوم و سوم و چهارم انقلاب را یک جا داشته باشند و البته علاوه بر اینها نسل پیش از انقلاب نیز به سالن سینماها بیاید و در واقع نتوان رده سنی برای این اثر مشخص کرد. یکی از شیوه های اقتصادی که احتمالاً بی سابقه است، تعیین نمایندگان توزیع در استان ها است و ظاهراً قرار است تا سر حد ممکن در شهرستان ها و حتی در نهادهای قابل تعریف در شهرهای کوچک شاهد اکران «شهر موشها 2» باشیم و اگر این اتفاق جنبه عملیاتی بیابد، شاید بتوان به آن «اکران مویرگی» لقب داد؛ طرحی که اجرایش با توجه به پیچیدگی های اداری به خصوص در شهرستان و تازه بودن چنین رویکردی، می تواند بسیار دشوار باشد. یکی دیگر از شیوه های اقتصادی به کار گرفته شده که درباره برخی فیلم های سینمایی جنبه نمایشی داشت اما در این فیلم جنبه عملیاتی یافته و سازوکارش نیز در نوع خود یک ابتکار تازه در حوزه اقتصاد سینمای ایران محسوب می شود، پیش فروش بلیت سینما است. طبیعتاً این پیش فروش می بایست پیش از اکران فیلم توسط صاحبان اثر عرضه شود و الا پیش فروش روزانه که توسط وب سایت های سالن های سینما انجام می شود و اتفاق تازه ای نیست. این پیش فروش کمک می کند تا سازندگان برآورد دقیق تری نسبت به اقبال عمومی و ظرفیت فیلم شان نیز داشته باشند و در آغاز فروش، طراحی های تازه ای برای فروش داشته باشند اما شورای صنفی نمایش اعلام کرد که پیش فروش بلیت فیلم سینمایی «شهر موش ها 2» قبل از صدور حواله سینماها غیرقانونی است. غلامرضا فرجی در این باره گفته است: «سینماداران قبل از پخش حواله شورای صنفی نمایش برای یک فیلم نمی توانند اقدام به پیش فروش بلیت از طریق اینترنت و یا از هر طریق دیگری کنند. به همین دلیل پیش فروش بلیت فیلم سینمایی «شهر موش ها 2» تا قبل از آنکه حواله شورای صنفی نمایش برای هر سینما صادر شود غیرقانونی خواهد بود. هر سینما زیرگروه بعد از اخذ حواله می تواند تا سقف 10 هفته برای فیلم ها به صورت اینترنتی و یا هر شکل دیگری برای مخاطب بلیت پیش فروش کند.» چهارشنبه پنجم شهریورماه آغاز رسمی اکران «شهر موشها 2» است؛ فیلمی که بنابر اعتراض برخی اشخاص و انتقال این اعتراض ها به شورای صنفی، اکران عمومی اش سه هفته به تاخیر افتاد و حال در این مقطع و در فاصله 26 روز تا به صدا درآمدن زنگ مدارس به نمایش درآید و این اظهارنظر تازه متعلق به همین روزها است که حکمت می کوشد تا این فیلم در بهترین شرایط و وسیع ترین شکل ممکن اکران شود. سوای اینکه نوع اکران چه میزان عادلانه خواهد بود، باید پذیرفت سنگ اندازی برای شهر موش ها به ضرر کل سینما تمام می شود، چرا در آینده نیز اگر فیلمی قصد داشته باشد اقدام به اکران زودهنگام نماید، این امکان را نخواهد داشت و اساساً این سد تازه، می تواند حکم مقاومت شورای صنفی بر هرگونه ابتکار اقتصادی در حوزه سینما را بیابد. سینمای ایران بیش از هر زمان نیازمند طرح های نو برای فروش است و پیش فروش با مسئولیت سرمایه گذاران نیز یکی از همین طرح ها است که در بدترین حالت ممکن فیلم مذکور اکران نمی شود و پول بلیت سینما به خریداران بلیت بازگردانده می شود، کما اینکه همین سازوکار برای کنسرت ها نیز اجرا می شود. انعطاف عمل در مقابل چنین ابتکارهایی حداقل انتظار از یک نهاد صنفی است و اگر حتی در این حد نیز همکاری نباشد، اقتصاد سینمای ایران چگونه رنگ تحول به خود خواهد دید؟