اختصاصی گیل خبر/ علی انجم روز-گروه تروریستی-تکفیری«دولت اسلامی عراق و شام » موسوم به داعش، با نیروهای نقاب به چهره سوار بر چند ده خودروی وانت ، از سوریه، به شمالغربی عراق حمله ور شدند. ابتدا با نمایش کلیپ هایی، خشونت و وحشی گری عریان شان را در فضای مجازی به نمایش گذاشتند تا بدین ترتیب با ایجاد رعب و وحشت فضاسازی کنند. سپس بخشی از حساس ترین مناطق شمالی و غربی ، مِن جمله موصل، دومین کلانشهر این کشور را بدست گرفتند. بخشی از ارتش عراق، مستقر در منطقه، بطورغیرمسوولانه و البته غیرمنتظره ای با بجای گذاشتن ادوات و تجهیزات نظامی گریخته، با تقدیم چنین هدایای ارزشمندی، عرصه را به تروریست ها واگذار کردند. مقصود از یادآوری وقایعی که دنبال کنندگان اخبار بین المللی و منطقه ای از آن آگاهند، اینست که پرسشی اساسی در اذهان خوانندگان هوشمند جرقه زند. آیا بواقع چهارهزار شبه نظامی، تا این اندازه قدرتمندند که توانستند، تقریبا براحتی، در کمتر از سه روز ارتشِ تحت فرمانِ دولتی برخوردار از عوایدِ هنگفت نفتیِ مورد حمایت نظامی ناتو را، چنین نگون بختانه، شکست دهند؟! عجیب تر اینکه، هر چه ائتلاف داخلی و بین المللی علیه تروریست های تکفیری عمق و گستره ای فزون تر می یابد، باز آنان هستند که به پیش رانده، هر روز اخبار جدیدی از پیروزی های شان منتشر می شود! جالب اینجاست علیرغم وجود شواهد و قراین بسیار، مبنی بر مشکوک بودن کل و جزء ماجرا، برخی عامدانه یا دستکم ساده لوحانه این باور را نشر می دهند که با عینک توطئه نگر نباید به وقایع و رخدادها نگریست ، هر کسی هم کاسه ای زیر نیم کاسه را به عینه ببیند، به داشتن«توهم توطئه» متهم می شود. این در حالیست که اگر نتوان معادله ای را با فرمول های متعارف حل کرد لاجرم گریزی از توطئه پنداری باقی نخواهد ماند. علیرغم اینکه طی هفته های اخیر، داعش موفق شد به لطایف الحیل در سوریه و عراق نیرو جذب کند اما باز، بنا به گزارش ناظران، تعداد کل جنگجویان این دولت خودخوانده ی باصطلاح اسلامی، حداکثر بالغ بر چهل هزار تن است. در حالی که فقط تعداد پیشمرگه های عراقی، ترکیه ای و سوریِ هم پیمان شده جهت دفع شر کردن تروریست های داعشی، بالغ بر هفتاد هزار نیروی نظامی ست، آنهم نیروهایی اغلب جنگ دیده و کارکشته، اینها در جبهه شرقی، شمالی و غربی با داعشی ها درگیرند. از جنوب هم، ارتش عراق بمرور خود را جمع و جور کرده، خصوصا بعد از فتاوی روحانیت شیعه بالاخص آیت الله سیستانی، صدها هزار تن، داوطلبانه سلاح بدست گرفته در جبهه جنوبی با داعش می جنگند. اگر یکبار دیگر تعداد جنگجویان دو سوی میدان را برآورد کنیم قاعدتا، می بایستی چهل و یا حداکثر پنجاه هزارشبه نظامی داعشی در برابر صدها هزار نیروی نظامی و شبه نظامی کُرد،عرب،ترکمن و...، آنهم با حمایت پوشش نیروی هوایی عراق و اخیرا آمریکا، در حالیکه داعش بکلی از نیروی هوایی محروم است، از صحنه ی روزگار محو می شدند. در حالی که تا قبل از حمله هوایی آمریکا کفه ترازو صددرصد بنفع داعش بوده است. درست است که داعشی ها بخشی از تجهیزات و ادوات نظامی ارتش عراق را به غنیمت گرفتند، اما ده ها برابر آنرا، هنوز ارتش عراق در اختیار دارد. بنابراین نمی توان برخورداری از «تجهیزات برتر نظامی» را دلیلی موجه برای پیروزی های پی در پی و ادامه دار داعش بشمار آورد. حتی دیروز علیرغم حملات هوایی آمریکا، بازهم داعش موفق شد شهر جلولا را به اشغال خود درآورد.«جلولا» نزدیکی مرز عراق با ایران واقع است اشغال این شهر زنگ خطری برای ماست که بسادگی نمیتوان از کنارش گذشت. دو ماه قبل نیز این شهر به تصرف نیروهای داعش درآمد اما نیروهای پیشمرگه کرد توانستند بار دیگر جلولا را تحت کنترل خود درآورند. براین اساس، طبیعی است علامت سوالی بزرگ در اذهان شکل بگیرد آنهم اینکه رموز مرموز تشکیل و کامیابی این جریان عقیدتی-سیاسی و نظامیِ خشن، ضد تاریخی و تروریستی چیست؟ گروهی نقاب برچهره که دوسالی است در سپهر نظامی -سیاسی خاورمیانه و بطور مشخص ابتدا در سوریه ظهور کرده و اکنون در عراق به رشد سرطانی اش ادامه می دهد نطفه اش در کدامین «توطئه» بسته شده است؟ بنظر می رسد باید بر واژه ی توطئه، بطور موکد تاکید کنیم. سعودی، قطر و یا دولت اشغالگراسراییل می توانند رمزِ رازِ ظهور و سپس کامیابی های بظاهر متوقف نشدنیِ موجودیتی تحت عنوان داعش باشند؟ این توطئه آنچنان بر منطقه سایه گستر شده که ظن دخالت قدرت های فرامنطقه ای را بیش از پیش محتمل می سازد. اگر هفته های ابتدای بحران را بخاطر آوریم زمانی که کردها توانستند کرکوک را از چنگال تروریست های داعش رها سازند بجای اینکه در مسیر وحدت ملی عراق گام بردارند سرمست از این پیروزی، خیلی زود دست خود را رو کرده، بر طبل تجزیه عراق نواختند. درپی سوء نیت و البته بی درایتی بارزانی مبنی بر اعلام برگزاری رفراندوم استقلال کردستان، اولین و آخرین دولتی که مشتاقانه از این ایده ی خام و فتنه انگیز استقبال کرد اسراییل بود. بطوریکه سخنگوی دولت اشغالگر اسراییل اعلام کرد در صورت برگزاری رفراندوم در کردستان عراق، اسراییل بالافاصله دولت مستقل کُرد را برسمیت خواهد شناخت! بی تردید اگر دفاع قهرمانانه ی فلسطینی ها در غزه، اسراییل را در دل و درون خود اسیر و گرفتار نمی کرد بسا که تاکنون این پروژه ی شوم به احتمال قریب به یقین چند گام جلو رفته و اوضاع عراق، سوریه و به تبع آن خاورمیانه، پیچیده تر و مخاطره آمیزتر از هماکنون می شد.