گیل خبر/ فاطمه صابری: لازم نیست حتما بیینده یک شبکه ماهواره ای باشید؛ وقتی از هر ۵ نفر در اطراف شما ۴ نفر پای برنامه های پرمخاطب این شبکه ها می نشینند و موضوع را با علاقه دنبال می کنند و عموم فعالان شبکه های اجتماعی هم غالبا با علاقه و هیجان درباره شرکت کنندگان بحث و تبادل نظر می کنند ناخواسته در جریان برنامه اخیرا مشهور و محبوب شده به نام «استیج» قرار می گیرید. حالا قرار نیست درباره استیج که طبق توضیحات بیینده ها و سایت برنامه بنا دارد استعدادهای موسیقی را بی توجه به سن و سال شناسایی کند و در پایان هم ۵۰ هزار دلار جایزه به برنده اهدا شود نقد و بررسی صورت بگیرد. موضوع حتی انصراف سلماز و موی رضا و لباس فریال نیست. قرار نیست شهرام آذر با مسعود فراستی منتقد همیشه ناراضی سینما مقایسه شود و درباره شانس اول شدن پانیدا یا امین و امیرحسین گفت و گو شود. حتا سوژه ما فریال که اهل رشت است و رضا روحانی که متولد این شهر است و تعداد قابل توجهی از مجموع ۶۰ شرکت این برنامه که گیلانی بودند، نیست. موضوع این است که دلیل این حجم از واکنش های عجیب و عصبی و هجوم به صفحه های مجازی بازنده و کسی که رای خود را اعلام کرده چیست؟ از شب گذشته حجم تهوع آوری از انواع فحش های رکیک جنسی و تشریح روابط خاص خیالی بین شرکت کننده و استاد و فحش های غیر قابل باوردر اینستاگرام، تلگرام، توئیتر، فیسبوک و احتمالا دیگر شبکه های اجتماعی نثار کسانی شده که به عنوان هنرمند در یک برنامه سرگرمی محور شرکت کرده بودند. هزاران نفر از کاربران شبکه های اجتماعی کسانی را با وحشتناک ترین الفاظ مورد هجوم قرار داده اند که تنها چند هفته است نامشان را شنید ه اند. اما ذهن داستاسرایشان در سرزمینی که تابع عرف و باورهای سنتی است ابتدا برای تمام آن ها روابط عشقی با اضلاح مختلف هندسی ترسیم کرد و حالا براساس همان فرضیه غلط هنرمندان را مورد نکوهش قرار می دهند. بخش بزرگ یا اکثر واکنش های عصبی (بخوانید فحش های رکیک) متعلق به جوانان است. جوانانی که ظاهرا مدرن هستند و با سازوکار مسابقه و قوانین هم آشنایی دارند. اما در کمال تعجب یک برنامه سرگرمی برای آن ها آنقدر حیثیتی شده که لازم می دانند با امضای خود به صفحه شخصی این افراد رفته و فرد را به بد ترین شکل ممکن مورد تحقیر و توهین قرار دهند. میانگین سنی این افراد هم زیر ۳۰سال است. کسانی که حتا اگر در خانواده ای با وضعیت تربیتی نامناسب پرورش یافته باشند دست کم ۱۲ سال به طور روزانه به آن ها درس دین و اخلاق آموزش داده شده است. تعدادیشان در دانشگاه هم واحدهای از این دست را پاس کرده اند. حالا هزاران نفر از این افراد در واکنش به نتیجه یک مسابقه، بی توجه به تمام تئوری های اخلاقی و دینی به رکیک ترین شکل ممکن به شرکت کنندگان، نزدیکان سببی و نسبی و آبا و اجداش فحاشی می کنند. مساله این است که دیگر نمی توان این واکنش ها را «پدیده» نامید چون تبدیل به رویه شده است ودرصد قابل توجهی از جوانان بروند ایران در خلق شاهکارهای از این دست صاحب پیشینه شده اند؛ به یاد بیاوریم هجوم به صفحه فرناندا لیما مجری مراسم قرعه کشی جام جهانی ۲۰۱۴، آبروریزی در صفحه لیونل مسی فوتبالیست با اخلاق بارسلونا، حملات بی منطق به والیبالیست ایتالیایی به جرم بازی متعصبانه برای تیم ملی کشورش، فحش باران کردن صفحه رسمی فدراسیون فوتبال ژاپن و عربستان و تیم های باشگاهی عربستان و هتک حرمت ده ها هنرپیشه و ورزشکار ایرانی که مجبور به بستن صفحات خود شدند. رویدادهای از این دست نشان می دهد که درصد قابل توجهی از کاربران فضاهای مجازی هیچ تعریفی از اخلاق ندارند و حریمی برای خود و دیگران قایل نیستند. می توان مانند بعضی از مسوولان این افراد را جدای از مردم ایران دانست و ساکنان این جغرافیا را «بهترین» در تمام زمینه ها معرفی کرد و یا مانند مدیران ورزشی با الفاظی مانند «تماشاگرنما» مسوولیت های احتمالی را از سر خود رفع کرد اما واقعیت این است که فعالان مجازی ازآنچه که تصور می کنیم به ما نزدیکترند. گیل نگاه