به گزارش گیل خبر ، کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال ، علی دایی، مهرداد کفشگری و محسن بنگر را به پرداخت 50 میلیون ریال و یحیی گل محمدی را به پرداخت 20 میلیون ریال جریمه نقدی محکوم کرد. علت این محکومیت ، مصاحبه های آنان در نقد داوری چند مسابقه لیگ برتر فوتبال بوده است. بند 2 ماده 67 آیین نامه انضباطی که سال گذشته به تصویب رسیده است، می گوید: " بیان و طرح هر گونه اعتراض علنی به تصمیمات داوران و کمک داوران و داوران ذخیره در مصاحبه های قبل، حین و بعد از بازی چه در کنفرانس ها و چه در مصاحبه های رسانه ای توسط بازیکن، جانشین و مقامات رسمی باشگاه ممنوع است. در غیر این صورت متخلف تا یک ماه از شرکت در مسابقات و هرگونه فعالیت رسمی محروم و تا یکصد میلیون ریال جریمه نقدی می شود." اندک تأملی در این بند نشان می دهد که آنچه واضعان آیین نامه انضباطی تصویب کرده اند، برقراری یک دیکتاتوری محض در ساختار فوتبال ایران است. این که هیچ مسؤول باشگاه یا هیچ بازیکنی حق نداشته باشد یک انتقاد ساده از نحوه داوری یک داور فوتبال داشته باشد، چیزی جز نقض حقوق افراد و زیر پا گذاشتن اصل آزادی افراد در بیان نظرات شان نیست. درست است که تصمیمات داوری در فوتبال، قابل تغییر نیست و مثلاً نمی توان بعد از بازی، نتیجه را تغییر داد ولی این غیر قابل تغییر بودن تصمیمات ، به معنای غیر قابل نقد بودن شان نیست و اساساً اگر یک داور به ناحق، تیمی را متضرر کرد چرا اعضای آن تیم، حتی نباید حق یک انتقاد ساده را هم نداشته باشند؟ در کشوری که طبق قانون ، همه افراد با یکدیگر مساوی اند و انتقاد از رئیس جمهورش نیز مجازات ندارد، چرا باید برای داوران فوتبال ، همانند قدیسان سپر آهنی درست کرد و منتقدان شان را مجازات نمود؟ اگر قرار باشد منتقدان فلان داور فوتبال، با محرومیت و جریمه مواجه شوند و کسی هم به این نقض آشکار آزادی بیان اعتراض نکند، فردا می توان این موضوع را تعمیم داد و مثلاً انتقاد از تصمیمات وزرا، استانداران، قضات، نمایندگان مجلس و ... را هم جرم انگاری کرد و برایشان مجازات های سنگین تر وضع نمود چرا که همه این ها جایگاه برتری نسبت به داوران فوتبال دارند. انتقاد از داوران باید طبق اصل آزادی بیان، آزاد باشد و تنها کسانی تحت تعقیب قرار گیرند که مرتکب جرمی مانند توهین شوند. ماده 19 اعلامیه جهانی حقوق بشر در مورد آزادی عقیده و بیان می گوید: "هر کس حق آزادی عقیده و بیان دارد و حق مزبور شامل آن است که از داشتن عقاید خود بیم و اضطرابی نداشته باشد و در کسب اطلاعات و افکار و در اخذ و انتشار آن به تمام وسایل ممکن و بدون ملاحظات مرزی آزاد باشد." این اعلامیه را ایران نیز پذیرفته و لذا همانند قوانین داخلی قابل استناد است. لذا از اهالی فوتبال انتظار می رود چنانچه نگران حفظ کرامت انسانی خود در آزادی بیان هستند، لغو این بند غیر قانونی و غیرانسانی از آیین نامه را ابتدا از مسوولان فدراسیون و وزرات ورزش و سپس از دیوان عدالت اداری بخواهند. / عصر ایران