گیل خبر/علی کریمی پاشاکی ـ … ما خبر را می گیریم و می سازیم و می پردازیم، ما اصحاب خبر و رسانه ایم شاید هیچ چیزمان به هیچ چیز دیگرمان نخورد اما یک چیز مشترک داریم، یک حلقه وصل، یک عنصر برانگیزنده که ما را با همه تلاطم ها در یک مسیر مستقیم نگه داشته است و آن، «عشق» است. ما عاشقیم، عاشق بوی کاغذ، عاشق هیجان خبر، عاشق بازی با کلمات و الفاظ، دوستدار تغییر و تحول و مخالف جمود و ایستایی و اینچنین شد که ما خبر نگار شدیم و هنوز مانده ایم. شاید هیچ دلیل عقلی و منطقی برای ماندگاری در این حوزه نداشته باشیم، وقتی قیمت اجناس و کالاها روی آسانسور سوار است، وقتی برخی یک شبه میلیاردر می شوند و تو چشم به راه اندک درآمدی … وقتی که همه هنگامی که می گویی شغلت خبرنگاری است یک جوری نگاهت می کنند که نمی دانی تمجید است یا تقبیح اما تو خودت می دانی، متفاوتی، شغلت، عشقت و حرفه ات. پس بی خیال همه این نگاه ها، بی خیال همه این دودو تا چهار تاها. ما خبر نگاریم و خواهیم ماند. این روزها دوسال پس از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و مردی که با کلید آمد تا قفل ها را بگشاید، بی گمان فضای این روزهای رسانه ای، تفاوت محسوسی با دوره های قبلی دارد و می توان امیدوار بود که امسال متفاوت تر از چند سال گذشته باشد. اما این تفاوت محسوس منجر به تفاوت عمده یا بهتر بگوییم به تغییراتی که انتظارش را داشتیم نینجامیده است. هنوز کلید روحانی آنگونه که بایسته و شایسته بود در قفل رسانه ای نچرخیده و باز هم عرصه مطبوعات مظلوم مانده است. هنوز آنگونه که باید رسانه ها مورد توجه و اقبال قرار نگرفته اند. هنوز خبرنگاران و روزنامه نگاران نهاد صنفی حامی ندارند. ولی باز هم شکرگزار خداوند منان هستیم و امیدوارتر ازگذشته. دولت یازدهم با وجود پیشرفت های قابل قبول در عرصه های مختلف، نتوانسته آنچه را که در واقعیت به منصه ظهور رسانده، در سطح افکار عمومی عرضه کرده و مردم را با این پیشرفت ها همدل و همراه کند و نوعی گنگی در افکار عمومی نسبت به عملکرد های دولت در جامعه جاری و ساری است. توجه بیشتر دولت آقای روحانی به مطبوعات و رسانه های گروهی می تواند این گنگی را در افکار عمومی به روشنگری از عملکرد خوب دولت و بالا بردن رضایت مندی مردم از دولت تدبیر و امید تبدیل کند. باید قبول کنیم که دولت آقای روحانی دربحث اطلاع رسانی روز آمد؛ دچار اشکالاتی است و به همین دلیل تندروها نهایت سوء استفاده را از وضعیت موجود می کنند. علی ایحال، دولت ها می آیند و می روند و سیاستمداران پشت میزها می نشینند و کنار می روند اما ما هنوز همچنان قلم بدست،خبرنگار و روزنامه نگاریم، ما هنوز با قلم می نگاریم …